Lugano – niewielkie miasto z wielkimi widokami

Swoją przygodę z Ticino zaczęłam w Lugano, największym mieście regionu, choć jego stolicą jest Bellinzona. Po pięciogodzinnej podróży statkiem i pociągiem Wilhelm Tell Express zrobiła się godzina 18sta. I jak na Szwajcarię przystało, większość turystycznych atrakcji okazała się zamknięta. Miasto jak miasto, hotel jak hotel, pomarudziłam sama do siebie. To nie był mój dzień. Jeszcze.

Recepcjonista wskazał na mapę, polecił gdzie iść, co zjeść i czego posłuchać. Bo w Lugano odbywał się właśnie LongLake Festival, co pewnie tłumaczyło mały wybór noclegów. Przyjemnie zrobiło się już kilka minut drogi od hotelu. Z dzielnicy Paradiso do centrum prowadzi szeroka promenada, a 20-minutowy spacer z pięknymi widokami w tle wystarczył, żeby znowu zachciało mi się chcieć. Na następny dzień zaplanowałam wycieczkę na, zamknięte już wieczorem, Monte San Salvatore i być może rejs statkiem. Zwiedzanie miasta musiało z kolei poczekać, gdy na jednej z festiwalowych scen ujrzałam ICH. Dzień wcześniej mój przyszły szef zapytał mnie jaką muzykę lubię. Rock, ballady, tylko odrobinę country, muzykę popularną. Do upadłego mogłabym słuchać Queen, Laury Pausini (mimo niezbyt wyszukanych treści), zapomnianego już Varius Manx i tego typu kawałków. A to było… określić nawet nie potafię. Trochę wrzasków, trochę śpiewu, jakaś tam muzyka. I to wszystko skomponowało się w taką całość, że usiadłam i zostałam do końca. Z muzyką, o której bym nawet nie pomyślała, żeby posłuchać. Sami zobaczcie.

Sam spacer miastem nie trwał zbyt długo. Ładne stare miasto, zadbana architektura. Kilka domów z historią, ale ostatecznie spacer zawrócił mnie na Piazza Riforma na kolację. Wybrałam najbardziej zatłoczoną restaurację. Kelner postawił na środki chodnika znalezione gdzieś krzesło, taszcząc za chwilę z wnętrza restauracji stół. W przeciągu może dwóch minut wszystko było zastawione i idealnie przygotowane, a ja w dłoni trzymałam menu. Obsługa pierwsza klasa, tak jak i zjedzona tam pizza. Prawdziwa, włoska, takiej co to ze świecą szukać w większości pizzerii w naszym kraju. Jeśli tu będziecie, zajrzyjcie do Pizzeria Argentino. Nie pożałujecie.

Spacer powrotny był długi. Znowu słuchałam muzyki, podziwiałam grupę grającą na najdziwniejszym (i prawdopodobnie największym) rowerze świata. Wzbudzałam ciekawość przechodniów fotografując w ciemności łabędzia, podczas gdy mąż tłumaczył żonie że tak można i na pewno wyjdą ładne zdjęcia. Wyszły a ja niby drapiąc się po nosie, odchyliłam aparat, zza pleców słysząć oooohhh.

Monte San Salvatore przekonało mnie swoim widokiem. Kolejka na górę znajdywała się zaraz obok mojego hotelu, a panorama widoczna z góry wyglądała dobrze w każdym folderze. Wybór był prosty.

Panorama z góry widoczna jest z kilku miejsc. Tuż za restauracją widać rozgałęzienie jeziora i most z drogą i trasą kolejową w kierunku Włoch. Kawałek wyżej, na tarasie, można podziwiać rozciągające się na wschód jezioro, ten sam most po prawej i góry, góry, góry. Mały kościółek na szczycie, palące słońce i ścieżka zachęcająca do drogi. Mapa pokazała jeszcze kilka punktów widokowych, a z każdego przecież zobaczyć można coś innego.

Do pierwszej stacji kolejki znak pokazywał niecałą godzinę, do miasta półtorej. Zdecydowałam się schodzić. Już po kilkuset metrach pożałowałam decyzji. Ścieżka, choć niezbyt stroma, była wybitnie kamienista. Żaden problem, gdy ma się buty. Trampek do butów w takich okolicznościach przyrody zaliczyć nie można. Musiałam uważać na każdy krok, mając nadzieję, że nie stanę na niczym ostrym. I średnio co trzeci krok okazywało się, że się myliłam. Liczne schodki i drobne zeskoki nie pomagały, bo i ucelować w odpowiednie kamienie było trudniej. Zejście więc polecam, bo jest piękne i całkiem przyjemne, zabierzcie tylko buty…

Musiałam ruszać dalej, planując tego dnia jeszcze Jezioro Como. Nie popełniajcie tego błędu. Oba regiony zasługują na pełną uwagę i co najmniej trzech dni na wyłączność.

Będąc w Lugano koniecznie zobaczcie także Parco Civico nad brzegiem jeziora, wjedźcie kolejką na Monte Brè ze wspaniałym widokiem na miasto, góry i jezioro (przejrzyste dni widać stąd ponoć również pobliskie Włochy), Katedrę San Lorenzo górującą nad starym miastem i Kościół Santa Maria degli Angioli z najpiękniejszymi freskami renesansu.

W okolicy odwiedzić można również park z miniaturą Szwajcarii, wybrać się na rejs statkiem po Jeziorze Lugano oraz odwiedzić piękne miasteczko Gandria, które ponoć niemal nie zmieniło się od stu lat.

Na kolejkę na górę San Salvatore bilety można kupić tylko na samym dole albo na górze. Nie ma takiej możliwości na stacji środkowej. Jeżeli chcecie zejść tylko część trasy nie zapomnijcie zakupić wcześniej biletu. Problem rozwiązuje się z Ticino Discovery Card, którą wystarczy pokazać przy wsiadaniu do kolejki.

W szczycie sezonu oraz przy okazji licznych festiwali w Lugano lub regionie noclegów warto szukać z wyprzedzeniem. Hotele są odrobine tańsze w dzielnicy Paradiso, którą od centrum dzieli 20-minutowy spacer piękną promenadą.

Podróż powstała przy współpracy z DeutscheBahn, dzięki któremu przez Europę podróżuję z Interrail. Zobacz też jak wygląda moja podróż po Europie. Możesz ją śledzić w Social Media używając hashtagu #PociągiemPrzezEuropę.

Spodobał Ci się ten artykuł? Zostaw komentarz i podziel się nim ze znajomymi. Dzięki temu będę wiedziała, że warto pisać dalej :)

Chcesz na bieżąco wiedzieć co się ciekawego dzieje? Dołącz do fanów bloga na facebook’u.