Interlaken i Thun

Z pociągu wysiadam we wschodniej części Interlaken, miasteczka położonego na styku dwóch pięknych jezior zatopionych wśród górskich szczytów. Miasteczko drogich hotelu i chińskich turystów. Aby ci ostatni poczuli się tu dobrze są i azjatyckie zwyczaje. Jest busik zawożący za darmo chętnych do sklepu z zegarkami, są chińskie napisy, a nawet toaleta, której pilnuje rosyjska para, aby chińska wycieczka mogła wejść tam z pierszeństwem. Nie wiem jak to działa, ale jak widać się sprawdza. Skośnych oczu jest więcej niż typowo europejskich twarzy. Poza luksusowymi hotelami i dogodnym dostępem do okolicznych atrakcji Interlaken nie ma jednak wiele do zaoferowania. Zapytany o miejsca warte uwagi mężyczna z informacji turystycznej niechętnie zaznacza dwa punkty warte obejrzenia. 20-minutowy spacer na zachodni skraj miasteczka wystarczy, aby obejrzeć wszystko co ponoć jest do zobaczenia.

Z biletem Interrail rejsy statkami BLS są bezpłatne. Oszczędzam minimum CHF 60 a do tego siadam na tarasie 1. klasy. Czuję się bosko. Zostało tylko 10 minut do startu a ja póki co jestem tu jedyna. Na dole tłoczą się turyści klasy ekonomicznej. Tej, której najczęściej i ja jestem gościem. Miły głos w głośniku zachęca do podniesienia standardu podróży. Nie podnoście, myślę, dobrze mi tu samej. Świeci słońce, rozkładam się wygodnie i przysypiam. W międzyczasie na słonecznym tarasie pojawia się jeszcze kilka osób, a my ruszamy. Błękit wody wydaje się niemożliwy. Do mojej głowy wpadają kolejne pomysły co może być jego przyczyną. Tu wszystko ma taki kolor. Rzeka Aare nawet w cieniu zachwyca barwą, Jezioro Genewskie sprawia wrażenie namalowanego obrazu, a teraz dochodzi do tego Thunsee. Magii dodają górskie szczyty. Dookoła jest ich pełno. Przez zielone zbocza przebijają się ośnieżone zbocza. Gdzieniegdzie widać wijącą się drogę, która niepokojąco wisi nad skalnym zboczem. Jest wodospad, których jest przecież w okolicy mnóstwo, w tle widać lodowce. Do rzeczywistości przywołują unoszący się na tafli wody kajakarze, windsurferzy i pływacy. Dopływamy do kolejnych portów.

Podczas rejsu przystanków na trasie jest kilka. Statek co chwila przybija to do lewego to do prawego brzegu. Porciki, bo zdecydowanie nie porty, zlokalizowane są w najbardziej niesamowitych miejscach. Kilka metrów obok przepływają dzieci na dmuchanych pontonach, kawałek dalej para je właśnie kolację przy elegackim stoliku. Niewielki pomost i dobijający do niego nie taki mały statek. I droga wijąca się na zboczu, a 10 metrów dalej nasz wodny wehikuł. Nie wiem czy często można spotkać takie połączenia.

Przy brzegu umościło się kilka miast i miasteczek. Do największych zaliczyć można wspomniane Interlaken, Visp, Oberhofen i Thun. Można wysiąść i złapać kolejny stateczek lub podziwiać je z pokładu. Przy Visp i Oberhofen wzrok pada na zamki. Położone tuż przy brzegu romantyczne budowle, które bardziej przypominają obrazki z bajkowych światów niż budowle istniejące w XXI wieku. W mniejszych mieścinach królują plażowicze, wylegując na małych plażach i korzystający z uroków sportów wodnych. To na nich właśnie trzeba uważać dopływając do portu, choć nie wiem czy zdarzają się tu wypadki.

Ostatnim przystankiem na trasie jest Thun. Urocze miasteczko dumnie górujące nad taflą wody. Z daleka widać unoszący się nad miastem zamek i nieco mniejszy kościół. Stare Miasto wygląda jak wycięte ze średniowiecznego obrazka. Tylko nowoczesne sklepy i restauracje przypominają, że jednak znajdujemy się we właściwych czasach. Nad brzegiem rzeki Aare ulokowały się przytulne kawiarnie. Drewniane i zadaszone nadrzeczne kładki – których najbardziej znany przykład podziwiać można w Lucernie – ozdobione są setkami kwiatów, a w tle unosi się muzyka z tradycyjnych akordeonów, których festiwal odbywa się akurat w mieście. Spaceruję starym miastem, wspinam się po schodach do zamku. Po drodze zaprzyjaźniam się z miejscowym kotem, który nie chce, abym szła dalej. Spędzamy chwilę razem. Kot w końcu od słońca ucieka na chłodne kamienne schody a ja idę dziwić się połączeniu starych, kamiennych murów zamku z hipernowoczesną szklaną architekturą sąsiedniego budynku. Niechętnie przyznaję w duchu, że wygląda to całkiem dobrze i obiecuję sobie, że dowiem się skąd to połączenie się tam wzięło. Jeszcze krótki spacer do miejskiego kościółka, spotkanie z dziewczyną, z którą krok w krok podąrzamy od Lauterbrunnen, przez rejs statkiem, aż po wzgórza Thun. Wymiana uśmiechów i czas wracać na dół.

Powoli przyśpieszam, aby zdążyć na pociąg. Ten pół godziny później jedzie dłużej, a ja muszę jeszcze zrobić pranie. Znowu będzie północ zanim zbiorę się do spania. A przecież jutro czeka mnie podróż do największego ponoć w Europie podziemnego jeziora Saint-Léonard.