Czas na zmiany

Po pierwszym roku pojechałam na wakacje do Anglii. Miała być Irlandia, ale bilety były dwa razy droższe. To nie były czasy tanich linii lotniczych. Padło więc na Manchester, lotem z Berlina, z kilogramami makaronu i ryżu z walizce mojej i siostry „bo na pewno będzie drogo”. Nigdy wcześniej nie byłam w Anglii, a siostra nie znała nawet angielskiego*. Po kilku tygodniach mniej lub bardziej desperackiego szukania pracy w końcu się udało. W sam czas, bo kasa się już nam kończyła.

Z Anglii wróciłam, bo byłam porządną studentką i trzeba było zaliczyć kolejny rok. Oszczędności, choć niewielkie, starczyły mi na kolejnych kilka miesięcy i jeszcze kolejne wakacje w UK. Jeju, jaka ja byłam kiedyś oszczędna…

Kilka miesięcy później byłam już w Berlinie. Moja rekrutacja do programu Socrates Erasmus to historia szczęścia i braku języka w gębie. To było jeszcze przed Anglią. Mój angielski wołał o pomstę do nieba. Efekt tego, że przez całą szkołę uczyłam się niemieckiego i skutecznie olewałam angielski. Niby gdzieś tam był, ale tylko po to, żeby zaliczyć. Na Erasmusa rzadko kto jedzie na drugim roku. Poszłam więc tam tylko dla wprawy. Gdy jednak po pisemnym dostałam się dalej, zaczęło mi zależeć. Za bardzo. Wtedy poznałam tę część siebie, o której istnieniu nie miałam pojęcia.  Na egzaminie ustnym nie wiedziałam jak się nazywam. Nie pamiętałam o czym mówiłam dwa słowa wcześniej, nie wiedziałam co chcę powiedzieć za chwilę. Nie mogłam sobie przypomnieć nawet zadanegp pytania. Jedyne co z niego pamiętam to wydukane przeze mnie „psycholodżi” i uświadomienie mi przez egzaminatorkę, że mówi się „sajkolodżi”. Nie wiem nawet w jakim kontekście.

Wybrana przeze mnie bułgarska Sofia została odwołana podczas mojego pobytu w Anglii. Po walce udało się znaleźć miejsce w Berlinie, choć była też opcja Lörrach, położonego tuż przy Bazylei.

Czwarty semestr studiów spędziłam w Fachhochschule fuer Wirtschaft. Pierwszego dnia stwierdziłam, że nie mówię po niemiecku (po tym jak mieszkający ze mną Marokańczyk zaczął wyrzucać z siebie słowa w tempie karabinu maszynowego) ani po angielsku (gdy odezwał się australijczyk z pokoju obok, a ja zrozumiałam mniej więcej ‚hi kjhackeuhweuhckuwechiwueh’). W towarzystwie australijsko-angielsko-duńsko-brazylijsko-francusko-amerykańsko-polsko-ipewniejeszczejakimś okazało się, że w tempie ekspresowym można zostać maszynką do tłumaczenia trzech języków jednocześnie. Bo w około dwudziestoosobowej grupie ludzi spędzających ze sobą większość czasu tylko dwie mówiły w trzech językach a 80% posługiwała się tylko jednym z nich.

Po Berlinie nie pomieszkałam długo w domu. Tydzień wakacji starczył, abym zaczęła rozglądać się za pracą. Z Bieszczad wróciłam dwa dni wcześniej na rozmowę w KFC, a zanim oni zadzwonili z ofertą, umawiałam się już na półtoramiesięczny staż w Warszawie. W mieszkaniu wiecznie podróżującej ciotki urządziłam sobie gniazdko (dziękuję!) z którego wróciłam na kilka dni tylko po to, aby przenieść się do mieszkania siostry. Tej co to ją wywiozłam do Anglii.

Na studiach byłam człowiekiem pracy. Studia, stowarzyszenia, magazyn studencki, koła naukowe. A do tego dodatkowa praca. Ta ostatnia zmieniła się na stałą zanim zaczęłam jej naprawdę szukać. Wylatując na wakacje do siostry odebrałam telefon z ofertą. I na kolejne trzy lata utknęłam w Poznaniu. Kolejna praca. Pojawiły się możliwości wyjazdów. Czasem bywałam w Bazylei, znacznie częściej w Warszawie. Dwa lata temu przyszło poznańskie przesilenie, potrzebowałam zmiany. Na kilka tygodni udało się przemieść do Warszawy. W tym roku ponownie. A później na trzy miesiące do Bazylei. Zawsze jednak z perspektywą powrotu.

Do swojej zapyziałej Rokietnicy (efekt głupoty lat szczenięcych i banku, który dał mi z dziwnych powodów kredyt), 15 stopni w mieszkaniu w zimie, bo gaz za drogi, dwugodzinnych dojazdów do pracy i wiecznie psującego się samochodu.

Bazyleę polubiłam już dawno. Wracałam do niej, zostawałam na weekend, pisałam o niej. Stworzyłam nawet przewodnik, który za jakiś czas ukaże się w księgarniach. Przyszedł czas na coś więcej. Przenoszę się do Bazylei. Na stałe. Wracam 4 sierpnia, aby pozbyć się nieużywanych rzeczy**, sprzedać samochód, wypełnić kartony, wynająć mieszkanie i wsiąć w samolot z biletem w jedną stronę. W Szwajcarii zakochuję się coraz bardziej. Im dłużej tu jestem tym bardziej mi sę podoba. Lubię to, że nie czekam kilku minut, aż ktoś mnie przepuści na pasach. Że w każdym sklepie mogę kupić pyszne żółte sery. Że pociągi są na czas, wodę można pić z fontanny, a gdy jest gorąco wykąpać się w rzece. Że wsiadając w pociąg po godzinie jestem w górach i mogę spędzić dzień na alpejskich szlakach. Pewnie przyjdzie też moment, w którym coś zacznie mnie wkurzać. Bo w mieszkaniu nie będzie pralki, a sąsiedzi poskarżą się, bo zacznę odkurzać w niedzielę. Ale tych smaczków jestem świadoma. I świadomie je wybieram. Będę więc tutaj, w środku Europy. 4h od Mediolanu, Paryża i godzinę drogi do gór, jezior i fajnych szlaków. W ostatni miesiąc zobaczyłam w Szwajcarii więcej niż część moich kolegów z pracy przez kilka lat życia tutaj. Pojawiają się kolejni znajomi, plany. Cieszę się z tej wyczekanej po ośmiu latach zmiany. Czego żałuję? Spotkań, fajnej blogerskiej ekipy, festiwali i pokazów. I tego, że w tym roku przepadnie mi 12 dni urlopu. I pewnie nie wyjadę w grudniu do Ameryki Południowej na 30. urodziny. Trzeba będzie wymyślić coś lepszego ;)