Polowanie na zorzę. Świat za kołem polarnym.

Jest trzecia w nocy. Trzy godziny przed powrotem do domu. Ostatnie spojrzenie za okno w celu potwierdzenia zachmurzonych przypuszczeń. Gwiazda. Widzę gwiazdę! Łapię za aparat i ze złością potwierdzam to na co straciłam już nadzieję – bezchmurne niebo. Godzinę po tym jak opuściłam wypatrzoną miejscówkę. Z pięknym widokiem na wodę i góry, odsłoniętym północnym niebem, idealną kompozycją zdjęciową. Sterczałam tam przez trzy godziny. Elena spała pod kołdrą na siedzeniu obok a ja co kilka minut wychodziłam, aby w mrożącym wietrze przekonać się, że nadal nie widać nawet centrymetra czystego nieba. Wyłączyłam internet do wszystkich możliwych aplikacji i tylko co chwilę sprawdzam prognozę pogody, mapę chmur, indeks KP. W końcu zrobiłam kilka nocnych zdjęć i odpuściłam. W drodze powrotnej towarzyszył mi deszcz. Spakowałam się, przebrałam w piżamę i przygotowałam na jedną godzinę snu. A później zobaczyłam gwiazdę. Właśnie wtedy, kiedy nie było już czasu na zorzę.

Dwa dni wcześniej. Przez cały dzień towarzyszy nam piękne północne słońce. Idealne do zdjęć i podziwiania srogiej podbiegunowej natury. Przyćmione światło uwydatnia każdy szczegół zaśnieżonych szczytów i lekko przymarzającej wody. Jeździmy z punktu do punktu szukając miejsc wyjątkowych. Dzięki przecinającej ląd wodzie krótki odcinek z Tromso na wyspę Senja zmienia się w trzy godziny jazdy. Woda, góry i norweskie przepisy drogowe. Co chwilę łapię się na tym, że powinnam zwolnić, bo mandaty mają tam nie za niskie. W drodze powrotnej prowadzić będzie Elena, która mandatami się nie przejmuje, a lubi docisnąć gazu.

Mijamy Finnsnes, ostatnią większą miejscowość, i już jesteśmy na wyspie. Czas zdecydować co dalej. Park Narodowy chyba jeszcze zamknięty. Znaki o informacji turystycznej oznaczają ni mniej ni więcej tylko zatoczkę z mapą. Mamy z Eleną mały kryzys władzy (moja kierownica vs. jej nawigacja) i w końcu decydujemy się na kółko po północnej części wyspy. Zaczynamy od fjordu. Mojego pierwszego, wyobrażonego na podstawie pięknych zdjęć znalezionych w googlu. Wysokie klify, błękitna woda. Bam, rzeczywistość. Gryllefjord swym urokiem nie powala. Wiatr urywa głowę, wodę pokrywa cienka warstwa lodu, a klify… no są, ale jakieś niskie. Elena nie wysiada nawet z samochodu, bo stwierdza, że tutaj nie warto. Jedziemy dalej, do wioski o tej samej nazwie. Jedziemy i zaraz wracamy, bo słońce nas goni, do zobaczenia jeszcze dużo, a w wiosce zamknięta jest nawet automatyczna stacja benzynowa. Znikam na chwilę za budynkiem, w poszukiwaniu toalety, a wracając widzę, że zaczęła się akcja poszukiwawcza skierowana ku mej osobie. Kółko było co prawda duże, ale żeby minęło tak dużo czasu?

Po drodze odwiedzamy na chwilę największego na świecie Trolla i kierujemy się w stronę trzech wielkich palców wcinających się w ocean. Podziwiamy nietuzinkowy punkt widokowy Bergsbotn, z którego wiatr wygania nas szybciej niż jesteśmy w stanie zrobić zdjęcia. W końcu dojeżdżamy do Husoy, a konkretniej w jego okolice. Husoy to miejsce wyjątkowe. Osada rybacka powstała w całości na wyspie, w której mieszka niecałe 300 osób. Są na niej sklepik spożywczy, szkoła podstawowa i średnia, restauracja oraz kaplica. Jest też zbudowany niedawno 300m most łączący ją z Senja (do niedawna można było się tam dostać jedynie łodzią) i … niewyobrażalny smród ryb. Choć niemal każdy domek śliśle przylega do innego, a zagęszczenie ludności jest spore, widoki byłyby tego warte. Gdyby nie ten zapach…

Uciekamy do Bothnahm, aby wreszcie znaleźć jakieś miejsce, w którym można na chwilę usiąść. Odkrywamy zamknięty sklep, który dumnie krzyczy 24/7, i prom, który mógłby nas zabrać niemal do domu. Nie odpływa choć nigdzie nie ma informacji dlaczego. Po niewiele ponad dwóch godzinach (przyciśnięcie gazu zaoszczędziło nam pół godziny) docieramy do domu, wcinamy przywieziony z domu makaron i odpoczywamy. Zakryte chmurami niebo nie daje nadziei na zorzę.

Ubieram się na cebulę. Dwie pary leginsów, długi podkoszulek, bluzka termiczna, polar. Trzy pary skarpet, spodnie narciarskie i sweter gigant. Czuję się jak ludzik michelina próbujący zejść z dmuchanego podestu. Czekając na busa zasypuje mnie śnieg a ja staram się zasłonić jakoś sprzęt. Pogoda nie wróży niczego dobrego. W końcu podjeżdżają dziewczyny a ja wskakuję do samochodu. Zbieramy resztę klientów i staramy się przegonić chmury. Okolice Tromso są nimi całkowicie pokryte, na południu jest ponoć lepiej. Dziewczyny robią co mogą. Sprawdzają sytuację ze stacją meteorologiczną, co chwilę kontaktują się z innymi przewodnikami, którzy są w okolicach. Większość raportuje śnieżycę, niektórzy same chmury. Gdzieś widać niebo, ale nie ma zorzy. Jedziemy już dwie godziny, ale pogoda zdążyła się już zmienić. Teraz chmury są wszędzie. Zatrzymujemy się na parkingu, rozpalamy ognisko, co jakiś czas patrzymy w niebo, pstrykając testowe zdjęcia. O 3 w nocy jestem w domu. Zmarznięta, zmęczona i bez zorzy. Natura mnie chyba nie lubi.

Pierwszy dzień w terenie. Ruszamy w kierunku Sommaroy, a lądując ostatecznie w Tromvik. Widoki sprawiają, że co chwilę muszę się zatrzymywać. Srogie skały, sople lodu zwisające tuż przy drodze. Śnieg, w którym zapadałam się do bioder, żeby tylko zrobić lepsze ujęcie. Idealnie biała droga, zimowe plaże i malutkie wioski. Nigdzie żywej duszy, jest za to renifer. Skubie sobie coś pod śniegiem, spogląda na nas i rusza dostojnie. Idzie powoli, jakby pozując, przechodząc w końcu w miejsce, z którego widać go lepiej. Zostaje tak długo aż nie odjedziemy. Elena marudzi, że tylko jeden, a ja kręcę życzenia wielkanocne. W końcu Boże Narodzenie było w tropikach, więc dla równowagi Wielkanoc z reniferem pasuje jak ulał.

O 19 po raz pierwszy wsiadam do zorzo-busa. Jedziemy w dwanaśnie osób. Po zapadnięciu zmroku zatrzymujemy się dość często. Spojrzenie w górę, zdjęcie z długim czasem naświetlania. Na zdjęciu chmurki, jedziemy dalej.  Bo z zorzą nie jest wcale tak łatwo. Cudowne, rozświetlone na zielono, niebo to często efekt długiego naświetlania. Gołym okiem zorza może wyglądać jak zwykła chmura. Często jest biała, w dowolnym kształcie, bardzo łatwa do pomylenia z tym, co na niebie obserwujemy na co dzień. Aparat widzi więcej. Uzbrojony w statyw, jasne szkło i kilkanaście sekund naświetlania, pokazuje nam to, co łatwo moglibyśmy przeoczyć. I tym razem tak się zaczyna.

Kolejny postój. Niebo rozświetla pełnia księżyca, którego każą unikać wszystkie poradniki fotografowania zorzy. Na niebie nie widać nic ciekawego, ale ładny jest za to widok na zatokę, księżyć i oddalone światła miasteczek. Robię jedno zdjęcie, drugie, sprawdzam. Coś dziwnego dzieje się po jego lewej stronie. Wołam naszego przewodnika, a on woła resztę. Jest. Upolowaliśmy zorzę. Choć jeszcze jej nie widać gołym okiem. Biała wstęga na niebie powoli robi się coraz wyraźniejsza i w końcu tworzy łuk łączący dwie części horyzontu. Jej kolor zmienia się w jasno seledynowy, choć nie wiedząc na co patrzę, raczej pojechałabym dalej. Ustawiamy się do zdjęć. Solo, w grupie, parami. Włoszka o mało nie strąca mojego aparatu a ja po raz pierwszy mam okazję przetestować świeżo nabyty obiektyw. Szeroki, jasny, dokładnie taki, jaki radzą eksperci od zorz. Jedno, drugie, trzecie, zmiana kadru. Na każdym wstęga wygląda inaczej. Czasem jest ledwie widoczna, czasem intensywnie zielona. Na niektórych ujęciach po lewej stronie niebo delikatnie rozświetla się na różowo, ale z czasem ponownie ciemnieje. Po drugiej stronie pojawia się inna formacja. Wygląda tak, jakby ktoś z nieba zrzucał różowawy puder. Na zdjęciu widać kolory, których niemal nigdy nie widać gołym okiem. Więcej w nich różu i fioletu niż zieleni. Smuga maleje a my znów jedziemy dalej.

Zatrzymujemy się na ognisko. Stajemy przy drodze a za nami zaczyna się taniec. Robi się zielono, intensywnie i wesoło. Ta zorza nie stoi w miejscu. Wiruje, tańczy, trzeba się śpieszyć. Droga i samochody nie są najlepszym tłem, ale nie można wybrzydzać. Po chwili znika, a niebo znów jest granatowe. W Tromso w marcu zorzę ponoć najlepiej obserwować między 21 a 22 i muszę przyznać jej punktualność. Swój pokaz rozpoczęła punkt o dziewiątej, zamknęła tuż przed dziesiątą. Od ogniska wyrywa mnie pożar. Na wzgórzu są drzewa a zza nich wydobywa się dym. Zielony. Nie mogę jej inaczej skojarzyć. Rzucam się biegiem a ona tańczy. Jest szybka i po minucie już jej nie ma. Nie wiem czy wszyscy zdążyli dobiec, ale była piękna. Zielona, tym razem nie tylko na naszych zdjęciach.

Nie było zorzy na całym niebie, deszczu kolorów, abstrakcyjnych zjawisk. Liczyłam na więcej, na kolejne wieczory. Ale pogoda zawsze wygrywa. Pokazuje kto rządzi i udowadnia, że planować to sobie możemy to co sami robimy w domu. Strzeliła focha i zasnuła świat chmurami tylko po to, żeby zaraz po naszym wylocie cieszyć mieszkańców błękitnym niebem i niebiańską zorzą. Spełniłam marzenie, ale jestem głodna. Bo niby wiedziałam, że trzeba mieć szczęście, ale złudnie liczyłam na to, że mieć je będę. Miałam, ale tylko troszkę. Czekałam na więcej. Na intensywną zorzę, skaliste fjordy i błękitny ocean. Zobaczyłam wspaniałe północne słońce, zorzę przy pełni księżyca i piękny kawałek Norwegii. Jeszcze wrócę. Bo zawsze wracam, gdy mam niedosyt. Może o to właśnie chodziło?