Hotele, hostele, guest housy. Oderwane od rzeczywistości pokoje mające dać nam odpocząc, z dala od rzeczywistości. Ale podróżując o tą rzeczywistość przecież chodzi. Dlatego czasem jest fajnie trafić do czyjegoś domu…
W Teheranie trafiam do położonego w północnej, bogatej, części miasta apartamentu. Videokamera przy drzwiach, wyłożona marmurami winda z przyjemną muzyką i zwyczajna klatka schodowa, w której leżą paczki jedzenia, środków czystości, napojów i buty. Choć na zewnątrz panuje przyjemna temperatura to od progu uderza mnie chłodny powiew. Wita nas ubrana w hidżab pani domu. Poza mną i moim, poznanym w Anglii, irańskim znajomym nie ma tu nikogo. Po córki pojedziemy jakiś czas później, odebrać je z prywatnej szkoły angielskiego. Pan domu jest jeszcze w pracy, zarządza jednym z największych producentów samochodów w Iranie.
Po całodobowej podróży jestem głodna, ale widząc, że kolejny planowany posiłek to kolacja, z grzeczności zaprzeczam. Lądują przede mną świeże pistacje i zaparzana w specjalnym czajniku irańska herbata, która odtąd będzie towarzyszyć mi przez cały pobyt. Podziwiam wnętrza. Z zewnątrz budynek wydawał się całkiem zwyczajny. W apartamencie – bo nie jest to zwykłe mieszkanie – bije bogactwo. Perskie dywany, o których w ciągu najbliższych dni przyjdzie mi dowiedzieć się więcej, leżą warstwami na podłodze i wiszą na ścianach, zastępując obrazy. Każdy z nich niesie za sobą historię. Miękkie, niemal satynowe i trochę twardsze, odrobinę tańsze. Wytkane złotymi nitkami i misternie przedstawiające religijne postaci i przyrodę. Żona przez cały nasz pobyt nie zdejmuje chusty. Jej mąż jest tradycjonalistą, a w domu jest obcy mężczyzna – jego kuzyn. Mój znajomy jest Bahajem, wyznawcą stworzonej w XIX wieku religii wyznającej duchową jedność całej ludzkości. Religia niezbyt lubiana przez irański rząd, ale przyciągająca zwłaszcza majętnych wyznawców.
Przyjeżdża pan domu. Rozmawiamy płynnym angielskim, razem planujemy moją trasę. Korzystam z Internetu, który śmiga aż miło, wbrew ostrzeżeniom znajomych. O dziwo bez VPNa działa też facebook. Oba wkrótce okażą się tylko miłym wspomnieniem, benefitem bycia ważnym i szanowanym przez Partię.
Razem ze znajomym zastanawiamy się czy którąś z jej części da się połączyć z jego planami. Poważnie zastanawiam się czy nie porzucić turystycznych atrakcji i nie postawić na imprezę rodzinną i zwiedzanie wybrzeża Morza Kaspijskiego. W końcu pan prezes umawia mnie na rano ze swoją znajomą z biura podróży. Polecę do Shiraz.
W biurze jesteśmy punktualnie. Obsługuje nas szefowa, przynosząc na tę okazję bombonierę z irańskimi słodyczami. Co chwilę dochodzi herbata, a moje bilety i hotel załatwiają telefonicznie trzy osoby. Nowy klient musi poczekać. W końcu sam prezes poprosił. Dowiaduję się, że zazwyczaj szefowa nie obsługuje klientów. A tym bardziej nie serwuje im herbaty. Wychodzę z biletem na następny dzień do Shiraz a później do Qeshm. W Iranie ciężko jest o bilety online, ale można je kupić telefonicznie z krótkim wyprzedzeniem. Niektóre łączone są z hotelem i niesprzedawane osobno. I taki właśnie bilet otrzymuję.
Wieczór spędzamy u kolejnego kuzyna. Młode małżeństwo i totalne przeciwieństwo swojej rodziny. W najbardziej widocznym miejscu stoi wielkie zdjęcie ze ślubu. Czule objęci, ona w krótkiej sukience i z głębokim dekoltem. Młodzi zazwyczaj wynajmują cały hotel. Na zamkniętym, w tym przypadku na chwilę prywatnym, terenie, obowiązują inne zasady. Nikt nie musi kryć się za hidżabem. Wieczór spędzamy na opowiadaniu historii, rozmowach rodzinnych i oglądaniu ślubnego albumu. Wielu ich nie widziałam. Ale nigdy nie widziałam aż tak wyzywającego, ale z takim smakiem. Podejrzewam, że w Europie taki fotograf kosztowałby fortunę. W Iranie zapewne też.
Gdy jednak kończymy oglądać zdjęcia dziewczyna pyta mnie o religię. Dlaczego nie wierzę w boga. Nie ważne którego. Sama jest Muzułmanką, ale jak widać nowoczesną. W honorowym miejscu stoi małe, pozłacane, wydanie Koranu, która wraz ze srebrnym lustrem są prezentami ślubnymi. Lustro to ważna tradycja i najważniejszy prezent. W mojej głowie walczy gdzieś obraz głęboko wierzącej pary i zdjęć ślubnych. I kolejny raz przekonuję się, że obraz obrazem a rzeczywistość po prostu się dzieje, nie zważając na nasze wyobrażenia.
Mija połowa mojej podróży po Iranie. Po trzydniowym pobycie na gorącej Qeshm mam ochotę jak najszybciej stąd uciec. Przepływam promem to znielubionego już przeze mnie Bandarabas i czekam na popołuniowy autobus, który zabierze mnie do bardziej znośnego klimatu. Kilka godzin, które mi zostało, spędzam z poznanym w Gruzji znajomym, który chwilowo tu rezyduje, i jego irańskimi znajomymi. Tym razem doceniam każdy zimny powiew klimatyzacji. Rozmawiamy jakbyśmy znali się dłużej. Razem jemy obiad, tak jakbym była znajomą. Uzupełniam stan wody i ze smutkiem wracam do ukropu. Dzień później, w Yazd, poznał dwie dziewczyny, które znalazły mnie przez bloga. Dopiero co rodzieliłam się z napotkanymi Węgierkami, a zaraz wpadnę w ręce Polek. Takie jest to samotne podróżowanie po Iranie.
Ewa Jermakowicz
