Adrenalina zalewa ci umysł. Zwracasz uwagę na każde drgnięcie trawy, szelest gdzieś za tobą. Analizujesz każdy swój ruch i ruchy osób dookoła ciebie. Wiesz, że każde potknięcie może być tym ostatnim. Robisz coś, czego nikt rozsądny robić nie powinien. Igrasz z ogniem i nie żałujesz pojedynczej sekundy. Gdy w końcu zawracasz wiesz, że zawsze tego chciałeś, choć nigdy wcześniej nie przeszło ci to przez myśl. Tropisz bawoły.
W Imire jest stado bawołów, któremu przewodzi… słoń. Odrzucona przez swoje stado młoda słonica zaadoptowana została przez bawoły, którymi po pewnym czasie zaczęła rządzić. Większa, z silną trąbą, rozprawiła się z kilkoma silnymi samcami, które próbowały podważyć jej autorytet.
Wiemy, w którym iść kierunku, ponieważ słonicy cały czas towarzyszy ochroniarz. Choć Imire nie jest tak zagrożone kłusownikami słoni jak parki narodowe Chobe czy Hwange to ryzyko nadal istnieje.
W korycie wyschniętej rzeki dzielimy się na dwie grupy. Plan jest prosty. Niekwestionowalne posłuszeństwo w stosunku do przewodników i niesamowita ostrożność. Powoli mamy zbliżać się do bawołów, ukrywając się pomiędzy kępami drzew. W ten sposób mamy znaleźć się na granicy stref drugiej (widzę cię, więc lepiej się nie zbliżaj) i trzeciej (lepiej szybko zwiewaj, bo już po ciebie idę).
Dwie dziewczyny idą na pierwszy front z dwoma przewodnikami, ja z jeszcze dwiema osobami wycofujemy się na górkę, chowamy w wysokiej trawie i przygotowujemy do sesji zdjęciowej. W momencie, w którym się odwracamy w kierunku bawołów okazuje się, że te znajdują się jakieś pięć metrów od naszej ekipy. Dużo dużo bliżej niż powinny się znaleźć. Bawoły są szybkie. W kilka sekund spokojnie idące stado zmienia się w gotowy do ataku szyk bojowy. Na zewnątrz miejsce zajmują silne samce, za nimi chronione są młode osobniki i samice.
W przypadku bawołów podejście nawet na 20 metrów jest ogromnym ryzykiem. Ja, obserwując całość z niewielkiej, najwyżej dwumetrowej górki, tylko kilka metrów dalej, czołgając się wycofuję się kolejne kilka metrów. Nasze plecaki, moje obiektywy, wszystko jest na dole, razem z naszą pozostałą czwórką. Adrenalina buzuje, jestem świadoma każdego ruchu i zachowania osób dookoła. Zastanawiam się czy osoba 2m ode mnie nie sprawi, że bawoły nas zauważą. Nie wyciągam nawet iPhone’a, żeby zrobić całościowe zdjęcie sytuacji, której mój obiektyw nie jest w stanie objąć. Jeden niewłaściwy ruch i bawoły mogą rozpocząć szarzę, w której nie mielibyśmy szans. Widzę resztę naszej ekipy wycofującą się w naszą stronę. Tomek daje sygnały, aby ostrożnie wycofać się za drzewa. Mija jeszcze kilka minut i bawoły wracają do swoich normalnych zajęć. Było blisko. Mieliśmy podchodzić bawoły, one podeszły nas. Na własnych warunkach i bynajmniej nie chowając się w krzakach.
Adrenalina trochę opadła i kolejne dwie osoby idą na dół. Nie jestem przekonana czy mam jeszcze na to ochotę. Byłam bliżej niż planowałam. Teraz zwierzęta poszły już swoją drogą, a my mamy je zajść od tyłu, ukryci wśród wysokiej trawy. Tyłów stada chronią dwa samce, regularnie sprawdzając co dzieję się za nimi. Razem z Morrisem powoli przechodzimy na drugą stronę koryta. Na dole nie widać tego co było widać z góry. Trudno ocenić czy bawoły są pięćdziesiąt czy pięć metrów od nas. Na czworakach zbliżamy się powoli do głównej części stada. Po drodze moje kolano ląduje w czymś co prawdopodobnie jest bardzo świeżymi sikami jednego z nich, choć ja wolę wierzyć, że to pozostałości wyschniętej rzeki. W głowie siedzi mi czatujący na tyłach bawół, którego widzieliśmy z góry, ale Morris prze dalej do przodu.
W końcu bezgłośnie woła nas Tomek. Zgubiliśmy gdzieś jednego samca. W końcu go dostrzegają, jest 10 metrów od nas. On może nas widzi, my jego nie. Ci na górze próują wskazać kierunek. Wycofujemy się trochę na ślepo. Do takich sytuacji w ogóle nie powinno dojść.
Na górze stado się rozdziela. Radośnie fotografując bawoły idące po gołej skale nie dostrzegam, że kilkadziesiąt metrów za mną stoi ich kilkadziesiąt. Zza małej skały ich nie widać, ale wystarczy przesunąć się o trzy metry, aby napotkać ich wzrok. To uświadamia, że w buszu możemy natrafić na wszystko, nie zdając sobie z tego nawet sprawy. Obserwujemy się tak mniej więcej przez 20 minut, w całkowitym bezruchu. Słonica się nudzi i idzie na tyły. My też powoli zbieramy się do odwrotu.
Byliśmy kilkanaście metrów od 32-osobnikowego stada niezwykle silnych i szybkich zwierząt. Pokonanie piętnastu metrów zajęłoby im dwie sekundy.
Po co się to robi? W sumie nie robi. Turyści tego nie robią, bo to szalenie niebezpieczne. Ochroniarze miesiącami przyzwyczajają do siebie zwierzęta i zdobywają ich zaufanie, choć wypadki i tak się zdarzają. To co zrobiliśmy jest szalone. I właśnie dlatego niezapomniane. Warte każdej sekundy. Nie próbujcie tego w domu.
Ewa Jermakowicz
